Własność i użytkowanie wieczyste – istotne różnice

Do jednych z najbardziej istotnych praw rzeczowych umieszczonych w Kodeksie cywilnym należą własność oraz użytkowanie wieczyste. Pomimo tego, iż z pozoru są one do siebie podobne, tak naprawdę stanowią dwie zupełnie odrębne instytucje.

Czym zatem jest własność, a czym użytkowanie wieczyste i jakie istotne różnice występują pomiędzy nimi? Czy prawo użytkowania wieczystego można przekształcić we własność?

Prawo własności

Własność jest najsilniejszym prawem rzeczowym, które zawarte zostało w Kodeksie cywilnym. Możemy niejako stwierdzić, że ma ono charakter bezwzględny i może zostać ograniczone wyłącznie wtedy, gdy wskazują na to przepisy właściwej ustawy.

Będzie tak m.in. w przypadku dokonywania wywłaszczeń na cele publiczne – prawo własności może zostać wówczas odebrane właścicielowi, choć oczywiście następuje to za słusznym odszkodowaniem.

Zgodnie z treścią art. 140 KC, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą. Tak brzmi obecna treść prawa własności obowiązującego w Polsce. 

Jak zauważył WSA w Bydgoszczy w wyroku z dnia 12 lutego 2019 r. (sygn. akt I SA/Bd 905/18), w sensie prawnym prawo własności tłumaczy się jako zbiór uprawnień właściciela do rzeczy i zakaz dla innych ludzi co do pewnych działań.

Oznacza to, że właściciel ma pełne prawo posiadania przedmiotu swojej własności, korzystania i czerpania z niego pożytków, jego zużycia i rozporządzania nim, a jednocześnie inne osoby muszą się powstrzymywać od naruszenia uprawnień właściciela. Władztwo właścicielskie rzeczą ma charakter posiadania samoistnego.

Zgodnie z art. 336 KC, posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny).

Użytkowanie wieczyste

Użytkowanie wieczyste, obok prawa własności i ograniczonych praw rzeczowych, daje prawo do dysponowania daną nieruchomością. Uprawnienia te są bardzo szerokie, użytkowanie wieczyste może być bowiem dziedziczone, przekazywane w spadku, a nawet odsprzedane.

Użytkowanie wieczyste zostało wprowadzone do polskiego porządku prawnego za sprawą Ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach. Stanowiło ono odbicie obowiązującej wówczas zasady, w myśl której grunty położone w miastach powinny należeć do Skarbu Państwa.

Prawo użytkowania wieczystego pozwalało natomiast m.in. spółdzielniom mieszkaniowym budować na państwowych działkach. Swoje inwestycje mogły na nich realizować także kościoły i związki wyznaniowe, instytucje typu harcerstwo itp.

Prawo użytkowania wieczystego można usytuować w Kodeksie cywilnym pomiędzy własnością a innymi ograniczonymi prawami rzeczowymi (np. służebnościami, zastawem czy hipoteką). Z jednej strony takie użytkowanie nie jest własnością, ponieważ nie ma bezwzględnego charakteru, z drugiej zaś nie może być zaliczone do ograniczonego prawa rzeczowego, jest więc czymś pomiędzy tymi dwoma kategoriami.

Tak naprawdę użytkowanie wieczyste powstało w minionym, komunistycznym systemie prawym i obecnie mimo jego dalszego stosowania, pozostaje reliktem przeszłości. Pokazuje to chociażby obecny trend ustawodawczy, który coraz bardziej ogranicza użytkowanie wieczyste poprzez przekształcanie tego prawa we własność.

Użytkowanie wieczyste możemy zakwalifikować jako prawo podmiotowe dotyczące określonej nieruchomości gruntowej. Zgodnie z treścią art. 232 KC, grunty stanowiące własność Skarbu Państwa a położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków mogą być oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym i osobom prawnym.

W wypadkach przewidzianych w przepisach szczególnych przedmiotem użytkowania wieczystego mogą być także inne grunty Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków.

Zgodnie z wyrokiem WSA w Krakowie z dnia 26 lipca 2017 r. (sygn. akt I SA/Kr 575/17), użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo na rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do praw właściciela, czym w istotny sposób różni się od ograniczonych praw rzeczowych, stanowiąc tym samym pośrednie ogniwo pomiędzy tymi prawami a własnością.

Prawo użytkowania wieczystego – na czym polega?

Zgodnie z art. 232 § 1 Ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej: kc), w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym i osobom prawnym mogą być oddawane grunty stanowiące własność Skarbu Państwa a położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków.

Co do zasady, takie oddanie następuje na okres 99 lat. W wypadkach wyjątkowych, dopuszczalne jest oddanie gruntu na okres krótszy, co najmniej jednak na 40 lat (art. 236 § 1 kc).

W ciągu ostatnich 5 lat przed upływem zastrzeżonego w umowie terminu użytkownik wieczysty może żądać jego przedłużenia na dalszy okres. Z takim żądaniem może też wystąpić wcześniej, jeżeli okres amortyzacji zamierzonych na użytkowanym gruncie nakładów jest znacznie dłuższy aniżeli czas, który pozostaje do upływu zastrzeżonego w umowie terminu. Odmowa przedłużenia jest dopuszczalna tylko ze względu na ważny interes społeczny (art. 236 § 2 kc).

Trzeba przy tym zaznaczyć, że umowa o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste może ulec rozwiązaniu przed upływem określonego w niej terminu, jeżeli wieczysty użytkownik korzysta z gruntu w sposób oczywiście sprzeczny z jego przeznaczeniem określonym w umowie, w szczególności, jeżeli wbrew umowie użytkownik nie wzniósł określonych w niej budynków lub urządzeń (art. 240 kc).

Wysokość opłat z tytułu użytkowania wieczystego

Zasady naliczania i pobierania opłat z tytułu użytkowania wieczystego reguluje Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (dalej: ugn). Zgodnie z art. 71 ust 1 ugn, za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne.

Pierwsza opłata za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu podlega zapłacie jednorazowo, nie później niż do dnia zawarcia umowy o oddanie tej nieruchomości w użytkowanie wieczyste (art. 71 ust. 2 ugn). Natomiast pierwszą opłatę za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze bezprzetargowej można rozłożyć na oprocentowane raty (art. 71 ust. 3 ugn).

Ustawa precyzuje, że stawka procentowa pierwszej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego może wynosić od 15% do 25% ceny nieruchomości gruntowej (art. 72 ust. 2 ugn). Wartość nieruchomości określa rzeczoznawca majątkowy, sporządzając operat szacunkowy (art. 7 ugn).

Opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Opłaty rocznej nie pobiera się za rok, w którym zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Właściwy organ, na wniosek użytkownika wieczystego złożony nie później niż 14 dni przed upływem terminu płatności, może ustalić inny termin zapłaty, nieprzekraczający danego roku kalendarzowego (art. 71 ust. 4 ugn).

Wysokość stawek procentowych opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego jest uzależniona od określonego w umowie celu, na jaki nieruchomość gruntowa została oddana, i wynosi od 0,3 do 3% ceny (art. 72 ust. 3 ugn). Wysokość opłat kształtować się będzie zatem następująco:

• • za nieruchomości gruntowe oddane na cele obronności i bezpieczeństwa państwa, w tym ochrony przeciwpożarowej – 0,3% ceny;
•  
  • za nieruchomości gruntowe pod budowę obiektów sakralnych wraz z budynkami towarzyszącymi, plebanii w parafiach diecezjalnych i zakonnych, archiwów i muzeów diecezjalnych, seminariów duchownych, domów zakonnych oraz siedzib naczelnych władz kościołów i związków wyznaniowych – 0,3% ceny;
•  
  • za nieruchomości gruntowe na działalność charytatywną oraz na niezarobkową działalność: opiekuńczą, kulturalną, leczniczą, oświatową, wychowawczą, naukową lub badawczo-rozwojową – 0,3% ceny;
•  
  • za nieruchomości gruntowe oddane na cele rolne – 1% ceny;
•  
  • za nieruchomości gruntowe, na których położone są garaże lub stanowiska postojowe niewykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej albo nieruchomości przeznaczone na te cele – 1% ceny;
•  
  • za nieruchomości gruntowe oddane na cele mieszkaniowe, na realizację urządzeń infrastruktury technicznej i innych celów publicznych oraz działalność sportową – 1% ceny;
•  
  • za nieruchomości gruntowe na działalność turystyczną – 2% ceny;
•  
  • za pozostałe nieruchomości gruntowe – 3% ceny.

Jeżeli nieruchomość gruntowa została oddana w użytkowanie wieczyste na więcej niż jeden cel, stawkę procentową opłaty rocznej przyjmuje się dla celu podstawowego, na który nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste (art. 73 ust. 1 ugn).

Wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej podlega aktualizacji nie częściej niż raz na 3 lata, jeżeli wartość tej nieruchomości ulegnie zmianie. Dokonuje się jej na podstawie wartości nieruchomości gruntowej określonej przez rzeczoznawcę majątkowego (art. 77 ust 1 i 3 ugn).

Prawo własności budynków położonych na gruntach użytkowanych wieczyście

Budynki i inne urządzenia wzniesione przez wieczystego użytkownika stanowią w każdym przypadku jego własność. To samo dotyczy budynków i innych urządzeń, które wieczysty użytkownik nabył zgodnie z właściwymi przepisami przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste (art. 235 § 1 kc).

Przysługująca wieczystemu użytkownikowi własność budynków i urządzeń na użytkowanym gruncie jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym (art. 235 § 2 kc).

Trzeba przy tym zaznaczyć, że oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej – podobnie jak np. sprzedaż – wymaga zawsze zawarcia umowy w formie aktu notarialnego, a także wpisu w księdze wieczystej (art. 27 ugn). W przypadku, kiedy nieruchomość jest zabudowana, zawarcie umowy o użytkowanie następuje z równoczesną sprzedażą położonych na tej nieruchomości budynków i innych urządzeń (art. 31 ugn).

Przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności

Użytkowanie wieczyste jest w praktyce bardzo podobne do prawa własności, dlatego wielokrotnie kwestionowano sens utrzymywania tej formy władania nieruchomością, zwłaszcza w odniesieniu do działek zabudowanych pod cele mieszkaniowe oraz nieruchomości rolnych.

Po przemianach ustrojowych pojawiały się również obawy odnośnie możliwych roszczeń „poniemieckich” wobec gruntów użytkowanych wieczyście, które znalazły się na obszarze kraju po 1945 r. W efekcie uchwalono Ustawę z dnia 4 września 1997 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego przysługującego osobom fizycznym w prawo własności.

Obecnie obowiązująca Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości (dalej: uppw), szeroko uregulowała kwestię przekształceń.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 uppw, osoby fizyczne będące w dniu 13 października 2005 r. użytkownikami wieczystymi nieruchomości zabudowanych na cele mieszkaniowe lub zabudowanych garażami albo przeznaczonych pod zabudowę na cele mieszkaniowe lub pod zabudowę garażami oraz nieruchomości rolnych mogą wystąpić z żądaniem przekształcenia prawa użytkowania wieczystego tych nieruchomości w prawo własności.

Osoba, na rzecz której zostało przekształcone prawo użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości, jest obowiązana do uiszczenia dotychczasowemu właścicielowi opłaty z tytułu tego przekształcenia. Opłatę można rozłożyć, na wniosek użytkownika wieczystego, na raty, na czas nie krótszy niż 10 lat i nie dłuższy niż 20 lat, chyba że wnioskodawca wystąpi o okres krótszy niż 10 lat (art. 4 ust. 1-3 uppw).

Opłata ustalana jest w oparciu o wartość rynkową nieruchomości oszacowaną przez rzeczoznawcę majątkowego. Dodatkowo na poczet ceny nieruchomości gruntowej sprzedawanej jej użytkownikowi wieczystemu zalicza się kwotę równą wartości prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości, określoną według stanu na dzień sprzedaży (art. 67 ust. 3a i art. 69 ugn). W odniesieniu do nieruchomości lub jej części wpisanej do rejestru zabytków, opłatę obniża się o 50% (art. 4 ust. 10 uppw).

W odniesieniu do nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa osobom fizycznym, które prawo użytkowania wieczystego uzyskały przed dniem 5 grudnia 1990 r., oraz ich następcom prawnym, organ właściwy do wydania decyzji udziela, na ich wniosek, 50% bonifikaty od opłaty (art. 4 ust. 9 uppw).

Zgodnie z art. 4 ust. 11 uppw, organ może również udzielić wyższych bonifikat, odpowiednio – na podstawie zarządzenia wojewody (w odniesieniu do nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa) lub uchwały właściwej rady lub sejmiku (w odniesieniu do nieruchomości stanowiących własność jednostek samorządu terytorialnego).

Przekształcenie prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe

Ustawa z dnia 20 lipca 2018 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe w prawo własności tych gruntów (dalej: upcm) wprowadziła wymóg przekształcenia dniem 1 stycznia 2019 r. prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe w prawo własności tych gruntów (art. 1 ust. 1 upcm).

Z tytułu przekształcenia nowy właściciel gruntu ponosi na rzecz dotychczasowego właściciela gruntu opłatę, której wysokość jest równa wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego obowiązującej w dniu przekształcenia. Opłatę wnosi się corocznie przez 20 lat. W dowolnym momencie trwania obowiązku spłaty można również wnieść jednorazowo pozostałą kwotę (art. 7 upcm).

W przypadku wniesienia opłaty jednorazowej za przekształcenie gruntu stanowiącego własność Skarbu Państwa, osobom fizycznym będącym właścicielami budynków mieszkalnych jednorodzinnych lub lokali mieszkalnych lub spółdzielniom mieszkaniowym przysługuje bonifikata od tej opłaty w wysokości (art. 9 ust. 3 upcm):

• • 60% – w przypadku gdy opłata jednorazowa zostanie wniesiona w roku, w którym nastąpiło przekształcenie;
•  
  • 50% – w przypadku gdy opłata jednorazowa zostanie wniesiona w drugim roku po przekształceniu;
•  
  • 40% – w przypadku gdy opłata jednorazowa zostanie wniesiona w trzecim roku po przekształceniu;
•  
  • 30% – w przypadku gdy opłata jednorazowa zostanie wniesiona w czwartym roku po przekształceniu;
•  
  • 20% – w przypadku gdy opłata jednorazowa zostanie wniesiona w piątym roku po przekształceniu;
•  
  • 10% – w przypadku gdy opłata jednorazowa zostanie wniesiona w szóstym roku po przekształceniu.

W razie chęci wniesienia opłaty jednorazowej za przekształcenie gruntu stanowiącego własność jednostki samorządu terytorialnego, właściwy organ może udzielić osobom fizycznym będącym właścicielami budynków mieszkalnych jednorodzinnych lub lokali mieszkalnych lub spółdzielniom mieszkaniowym bonifikaty od tej opłaty na podstawie uchwały właściwej rady albo sejmiku (art. 9 ust. 4 upcm).

Właściwy organ może udzielić, na wniosek strony, bonifikaty od opłaty jednorazowej w wysokości 99%. Przysługuje ona np. rodzinom wielodzietnym, niepełnosprawnym czy kombatantom (art. 9a upcm). W nielicznych przypadkach natomiast nie ma obowiązku wnoszenia opłaty, dotyczy to m.in. osób, które otrzymały grunty w użytkowanie wieczyste w zamian za wywłaszczenie przed dniem 5 grudnia 1990 r. (art. 8 upcm).

Podstawowe różnice pomiędzy własnością a użytkowaniem wieczystym

Główną różnicą występującą pomiędzy własnością a użytkowaniem wieczystym jest czas obowiązywania danego prawa. W pierwszym przypadku mamy do czynienia z bezterminowym uprawnieniem, które nie wygasa wraz ze śmiercią właściciela, lecz wchodzi w skład pozostawionego przez niego spadku.

Z kolei użytkowanie wieczyste, choć również dziedziczne, jest prawem ograniczonym czasowo – może bowiem trwać minimalnie 40 i maksymalnie 99 lat. Oczywiście nie ma przeszkód do tego, aby omawiane użytkowanie było przedłużane na dalsze okresy czasu (samo z siebie nie będzie jednak nigdy bezterminowe, tak jak własność).

Własność nie jest odpłatna, użytkowanie wieczyste wiąże się zaś z koniecznością uiszczania tzw. rocznych opłat z tytułu wykorzystywania tego prawa. Wysokość takich opłat jest uzależniona od wartości nieruchomości gruntowej, która jest przedmiotem użytkowania wieczystego, a także od jej dokładnego przeznaczenia. W praktyce wysokość opłaty może być aktualizowana corocznie, w zależności od zmiany wartości danej nieruchomości. Prawo własności w ogóle nie wiąże się z tego rodzaju kwestią.

Kolejną odmiennością jest możliwość przekształcania omawianych praw. Ustawodawca nie widzi przeszkód, aby użytkowanie wieczyste zostało zmienione w prawo własności. Niekiedy nawet samodzielnie dokonuje tego rodzaju procesów, tak jak miało to miejsce jeszcze kilka lat temu (spora część gruntów, na których postawione były bloki mieszkalne, a która była związana z użytkowaniem wieczystym, na skutek nowelizacji przekształciła się we własność bez potrzeby podejmowania jakichkolwiek dodatkowych czynności).

Odwrotny proces, tj. zamiana prawa własności w prawo użytkowania wieczystego, w zasadzie nigdy nie pojawiła się w polskim porządku prawnym. Tego rodzaju zabiegi nie były stosowne, ponieważ bezcelowe jest przekształcanie silniejszego prawa w prawo słabsze. Nie istnieje także żadna procedura, która wskazywałaby jak należy dokonać tego rodzaju czynności.

Dosyć widoczną różnicą jest także zakres uprawnień przysługujących właścicielowi oraz użytkownikowi wieczystemu. Użytkownik jest zawsze ograniczony prawami właściciela danego gruntu, nie ma też gwarancji, że zawarta przez niego umowa nie zostanie wcześniej rozwiązania lub zostanie przedłużona na kolejne kilkadziesiąt lat.

Właściciel zaś jest pełnoprawnym podmiotem, który może co do zasady robić ze swoją nieruchomością co chce, oczywiście z poszanowaniem własności innych osób oraz obowiązujących przepisów prawa. Nie musi się jednak obawiać, że jego prawo wygaśnie lub jest uzależniony od działań drugiej strony mającej prawa do oznaczonej nieruchomości.

Użytkownik wieczysty jest również bardzo często ograniczany zapisami wiążącej go umowy, szczególnie gdy został wyłoniony w drodze przetargu (taka sytuacja dotyczy najczęściej gruntów przeznaczanych pod inwestycje komercyjne lub użyteczności publicznej). Postanowienia umowy ustanowienia użytkowania wieczystego wiążą w takim przypadku użytkownika wieczystego, a zmiana ustalonego w niej sposobu zagospodarowania wymaga również zmiany umowy.

Właściciel jakiejkolwiek nieruchomości nie musi się obawiać tego rodzaju ograniczeń – tak naprawdę zakres jego władztwa może być zmniejszony miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego lub odpowiednimi ustawami (np. z zakresu ochrony środowiska lub ochrony zabytków).

Rozbieżnością jest także przedmiot tych praw – przy użytkowaniu wieczystym może nim być wyłącznie nieruchomość gruntowa. Jak było to wskazane wcześniej, użytkowanie wieczyste może tak naprawdę dotyczyć 3 rodzajów gruntów – gruntów Skarbu Państwa, które są położone w granicach administracyjnych miast, gruntów Skarbu Państwa położonych poza granicami administracyjnymi miast, lecz włączonych do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazanych do realizacji zadań jego gospodarki, a także gruntów stanowiących własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków.

Jeśli chodzi o prawo własności to obejmuje ono nie tylko wszelkiego rodzaju nieruchomości (gruntowe, budynkowe i lokalowe), ale także i rzeczy ruchome (jak samochody, biżuterię, meble, sprzęt AGD i RTV) oraz prawa (np. prawa autorskie do dzieła). Użytkowanie wieczyste jest zatem nakierowane na bardzo wąski przedmiot, prawo własności jest znacznie szersze w tym zakresie. 

Co jest lepsze – użytkowanie wieczyste czy prawo własności?

Własność jest lepszym prawem, niż użytkowanie wieczyste. Wpływ na to ma przede wszystkim zakres uprawnień przysługujących właścicielowi i ich brak czasowego ograniczenia. W przypadku użytkownika wieczystego zawsze jest on uzależniony od właściciela danej nieruchomości gruntowej oraz uzyskuje swoje uprawnienia na długi, choć jednak wyraźnie zakreślony okres czasu.

Użytkownik może również utracić swoje prawo wskutek wcześniejszego rozwiązania umowy, co nie pojawia się w przypadku własności (prawo to można odebrać tylko w szczególnych okolicznościach takich jak konieczność przeprowadzenia postępowania wywłaszczeniowego). 

Biorąc pod uwagę to, że ustawodawca bardzo wyraźnie daje do zrozumienia, że dąży do całkowitej likwidacji użytkowania wieczystego, prawo to jest ze swej natury słabsze i mniej atrakcyjne pod względem prawnym od własności. Docelowo omawiane użytkowanie ma więc zniknąć z naszego systemu i zostać przekształcone w typowe prawo własności, tak jak już częściowo miało to miejsce w 2019 r.

Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, aby użytkownicy wieczyści dążyli do przekształcenia przysługującego im prawa we własność – na razie wiąże się to jednak z koniecznością przejścia odpowiedniej procedury administracyjnej.

Podstawy prawne:

• Ustawa z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach
• Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny
• Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami
• Ustawa z dnia 4 września 1997 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego przysługującego osobom fizycznym w prawo własności
• Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości